به گزارش خانه خبر گيتي پسند به نقل از سلامت نيوز ؛ در «علم عجيب غذاهاي كم ارزش و اعتياد آور» - كه هم اكنون به صورت آنلاين نيز موجود است و از كتاب «نمك، شكر و چربي: چگونه توليدكننده هاي غذاهاي كم ارزش ما را معتاد خود مي كنند» برگرفته شده است - گزارشگر برنده جايزه پاليتزر – ميكائيل ماس – در مورد پيشينه طولاني اينكه چگونه غذاها و نوشيدني هايي كه هيچ گونه ارزش غذايي ندارند در تركيب با علم، بي خبري عمدي و بازاريابي استادانه، كوهي از محصولات شور و شيرين خود را به مردم مي فروشند، توضيح مي دهد.
ماس در اين رابطه مي گويد: «چيزي كه من در طول چهار سال تحقيق و گزارش كشف كردم نوعي تلاش هوشمندانه است – كه در آزمايشگاه ها و جلسات بازاريابي و سوپرماركت ها – براي جذب مردم به سمت غذاهايي با ارزش غذايي پايين و ارزان قيمت صورت مي گيرد.» بايد اضافه كنيم براي اين نتيجه گيري، او با بيش از 300 نفر از كاركنان سابق و حاضر كارخانه هاي توليد غذاهاي فراوري شده از كارشناسان گرفته تا كارشناسان فروش و مديرهاي عامل، صحبت كرده است.
از ميان آشكارسازي 14 صفحه اي ماس كه فشار خون آدم را حسابي بالا مي برد، بخش هايي از تحقيقات او را برايتان انتخاب كرده ايم:
• غذاهاي آماده Kraft كه مملو از شكر و سديم هستند و سالانه حدود يك ميليارد دلار سود به جيب اسكار ماير سرازير مي كنند، در سال 1980 ميلادي تحت حمايت ملي فيليپ موريس قرار داشتند. با اينكه آنها مورد انتقاد قرار گرقتند و مشخص شد محصولات آنها براي كودكان مضر است اما جيوفري بايبل – مدير عامل اسبق فيليپ موريس – مي گويد: «اين چيزي است كه مردم دوست دارند و به دنبال آن مي روند و ما اسلحه روي سر آنها نگذاشته ايم تا محصولات ما را بخرند. اين چيزي است كه خودشان مي خواهند. اگر كمتر عرضه كنيم، آنها كمتر مي خرند اما رقيب هاي ما بازار را از دست ما درخواهند آورد. بنابراين، شما در نوعي تله گرفتار هستيد. »
• مونيكا درين، دختر باب درين - توليد كننده كننده غذاهاي آماده – و مادر سه فرزند 10، 14 و 17 ساله مشتري اينگونه محصولات نيست. او مي گويد: «فكر نمي كنم فرزندان من تاكنون غذاهاي بسته بندي و آماده يا غذاهاي فراوري شده خورده باشند. آنها مي دانند كه اين نوع غذاها در بازار وجود دارند و پدربزرگشان نيز از غول هاي اين صنعت در آمريكاست. اما ما هميشه غذاهاي سالم و تازه مصرف مي كنيم.»
• تا چند سال پيش، نخستين و اصلي ترين هدف شركت هاي توليدكننده غذاهاي آماده و فراوري شده مادرها بودند، افرادي كه بسيار مشغول هستند و براي تهيه غذا وقت كافي ندارند اما همچنان به قدري عاشق فرزندان خود هستند كه به تهيه انواع غذاهاي بسته بندي تمايلي ندارند. اما استراتژي جديد بازاريابي در سال 1999 ميلادي مي گفت اين فرزندان هستند كه بايد مورد هدف قرار گيرند نه والدين آنها. «در تمام طول روز شما كارهايي را انجام مي دهيد كه فرزندانتان مي خواهند. بنابراين بهترين زمان براي بازاريابي، آگهي تبليغاتي اين گونه خوراكي ها، در ميان برنامه هاي كودك است.»
• پس از اواخر دهه 80 ميلادي فريتو لي – كه حدود 3 ميليارد دلار در سال براي توليد و فروش انواع چيپس هاي ذرت، چي توز و پفك به دست مي آورد – با مشكل اقتصادي روبه رو شد زيرا گزارش هايي مي گفتند كه اسنك هاي شور باعث ايجاد بيماري هاي قلبي و عروقي مي شوند. آنها در كارخانه دالاس خود «حدود 500 شيمي دان، روانشناس و تكنسين تحقيقاتي را هدايت مي كردند كه حدود 30 ميليون دلار در سال هزينه داشت و هيات علمي روي مسايل مربوط به برشته و خرد شدن، مزه و عطر و بوي اين خوراكي هاي كار مي كردند.» وسيله اصلي آنها دستگاه حدودا 40 هزار دلاري است كه مزه و احساسي كه در دهان گذاشتن اين چيپس در دهان ايجاد مي كند را شبيه سازي مي كند.
• به اعتقاد استيون ويترلي – كارشناس تغذيه - يكي از خلاقانه ترين محصولات Frito-Lay، پفك هاي چيتو است. زيرا اين پفك ها به راحتي در دهان آب مي شوند. اين محصولات هيچ گونه ارزش غذايي و كالري ندارد. ويترلي مي گويد: «وقتي چيزي به سرعت در دهان آب شود، مغز تصور مي كند اين ماده هيچ كالري اي ندارد و به همين دليل شما مي توانيد تا ابد به خوردن آن ادامه دهيد.»
• روبرت آي-سن لين – كارشناس ارشد فريتو از سال 1974 تا 1982 ميلادي به ماس گفته است او بيهوده تلاش مي كرده تا در دوران خدمت خود محصولات شركت را سالمتر و بي ضررتر توليد كنند و متاسف است كه شركت چه قدر زمان براي فروش اسنك ها و غذاهاي بي ارزش خود به مردم زمان صرف كرده است. از نظر او، سه دهه از عمر او بيهوده براي اين شركت صرف شد در حاليكه مي توانست راهي ساده براي دوري از اعتياد به نمك، شكر و چربي پيدا كند. او اضافه مي كند: «كاري از دست من ساخته نبود و فقط براي مردم متاسف بودم.»
• كوكا كولا، زير آتش مبارزه ضد چاقي و ديگر اقدامات سلامتي ديگر در اواخر دهه 90 ميلادي، به طور گسترده اي نوشيدني هاي سرشار از شكر خود را به مردم ارائه مي داد - به ويژه به مناطقي همچون نيو اورلئان كه مردم آن دو مرتبه بيشتر از مردم جاهاي ديگر نوشابه مي نوشند، يا رم كه مردم در طول روز حدود 3 قوطي نوشابه مي خورند.
• نوشابه در كشورهاي ديگري نيز همچون برزيل با بسته بندي هاي كوچك تر و بطري هاي ازان قيمت تر عرضه مي شد. جفري دان از مديرهاي سابق شركت نوشابه سازي در دوران خدمت خود خيلي تلاش كرد تا محصولا شركت را سالم تر توليد كنند اما در اين مسير كار خود را از دست داد و اخراج شد.